بدن انسان یک سیستم هورمونی برای واکنش سریع در برابر خطر دارد که ازابزارهای مهم تداوم حیات است. واکنش فیزیکی ما به موقعیت های خطرناک و استرس زا (افزایش ضربان قلب، تنفس سریع، انقباض عضلات) کمک می کند زنده بمانیم. در مواقع بروز یک تهدید واقعی، مانند ماشینی که با سرعت به سوی ما می آید، این واکنش باعث زنده ماندن ما می شود. اما افرادی که به اختلال اضطراب مبتلا هستند در مواقعی که تهدیدی در کار نیست یا خیلی جزئی است، همین رفتارهای تند را نشان می دهند. آن ها همیشه ترس دارند به نحوی که زندگی خانوادگی و عملکرد شغلی شان را مختل می کند و جلوی زندگی کردن شان را می گیرد.

افرادی که اختلال اضطراب دارند به خاطر آسیب پذیری بیولوژیکی به راحتی با استرس تحریک می شوند. عواملی که منجر به افزایش ریسک ابتلا به این بیماری می شود از این قرار است: استعداد ارثی، رفتار اکتسابی خانوادگی، اختلالات شیمیایی در مغز و حساسیت شیمیایی به موادی نظیر دی اکسید کربن فراوان. وقایع آسیب زای دوران کودکی، مانند سوء استفاده جنسی یا فیزیکی نیز می تواند باعث اختلال اضطراب در دوران کودکی یا بزرگسالی شود. اختلال اضطراب شایع ترین شکل بیماری روانی در آمریکا است به نحوی که بیش از ۱۹ میلیون آمریکایی هر سال به اختلال اضطرابی مبتلا می شوند.

افسردگی اغلب به همراه اختلال اضطرابی دامنگیر فرد می شود و باعث می شود او در دوران هایی از بیماری خود به خودکشی فکر کند. شایع ترین فرم اختلالات اضطراب شامل اختلال هراس یا پانیک،اختلال وسواس فکری عملی، استرس پس از سانحه، هراس ماندگار، اختلال اضطرابی حاد و اختلال اضطرابی فراگیر است.