نتایج یک تحقیق جدید نشان می دهد که با استفاده از یک شکل هدفمند شده رادیوتراپی می توان سرطان پروستات را در مبتلایانی که تصور می شود هیچ درمانی برای آنها نیست، درمان کرد.
 به گزارش خبرگزاری ایرنا از روزنامه تلگراف، محققان موسسه تحقیقات سرطان انگلیس در لندن که این مطالعه را انجام داده اند، یافته های این مطالعه را یک 'جهش بزرگ رو به جلو' عنوان کردند که می تواند سالیانه به هزاران نفر کمک کند.
این مطالعه نشان داد که شکل به شدت هدفمند شده رادیوتراپی که پرتوهای ساطع شده را به تومورها می رساند، می تواند پیشرفت این بیماری را متوقف کند. 
سرطان پروستات شایع ترین شکل سرطان در مردان است به طوری که هر سال موارد زیادی از ابتلا به این بیماری در مردان تشخیص داده می شود.
هورمون درمانی، جراحی، رادیوتراپی و یا ترکیب درمان ها از جمله شیوه های درمانی هستند که بسته به میزان گسترش این بیماری و میزان تهاجمی بودن آن توصیه می شوند.
اما زمانی که سرطان به لگن گسترش یافته باشد، تجویز درمان متعارف بسیار خطرناک می شود زیرا می تواند به روده اسیب بزند.
این مطالعه جدید نشان داد که پرتودرمانی با شدت مدوله شده(IMRT) می تواند دوز بالایی از پرتوها را مستقیم به سلول های سرطانی برساند و در عین حال به بافت سالم نیز صدمه نزند که به این ترتیب عوارض جانبی را کاهش می دهد.
در این مطالعه جدید که روی ۴۴۷ مرد انجام شد، ۷۱ درصد از بیماران مبتلا به سرطان پروستات زنده ماندند و پنج سال بعد از درمان با IMRT  کاملا از این بیماری رهایی یافتند.
این در حالی است که به گفته محققان در ابتدای این مطالعه، بیماری بسیاری از این بیماران غیر قابل درمان تلقی شد.
این مطالعه نشان داد که IMRT را می توان بدون نگرانی به لگن – یک محل رایج برای گسترش سلول های سرطانی- ارائه داد تا به پیشگیری از گسترش بیشتر این بیماری کمک کند. 
بر اساس نتایج این مطالعه که در مجله Radiation Oncology, Biology, Physics منتشر شد، پس از متوسط ۸٫۵ سال پیگیری، ۸۷ درصد مردان مبتلا زنده بودند.
سرطان پروستات جزء تومورهای بدخیم است که از ناحیه ی خارجی غده پروستات آغاز به رشد می کند،کم کم که بزرگتر می شود به ناحیه ی درونی غده پروستات و بعد از آن به بقیه قسمت های بدن منتشر می شود. سرطان پروستات در مراحل نخست بدون نشانه است، اما کم کم که رشد می کند، سبب فشار بر پیشابراه و نشانه های ادراری می شود.
نژاد، افزایش سن، تماس با کادمیوم، رژیم غذایی، سابقه خانوادگی و ژنتیک، عوامل خطر و افزایش دهنده احتمال ابتلا به این بیماری هستند. 

نشان های ابتلا به بیماری موارد زیر است: 
۱٫    ناراحتی در دفع ادرار
۲٫    درد یا سوزش هنگام ادرار
۳٫     زیاد شدن موارد نیاز به دفع ادرار به ویژه شب ها۴
۴٫    مشاهده خون در ادرار
۵٫    تاخیر در آغاز ادرار
۶٫    احساس نیاز به دفع فوری ادرار 
جریان ادراری ضعیف می شود بصورتی که مدت زمان بیشتری طول می کشد تا مثانه تخلیه شود.