در بروز پرخاشگری به عنوان یک اختلال شایع روانی و معضل اجتماعی عوامل متعددی نقش دارند، اما مصرف مواد محرک که در حال حاضر بیش از مواد مخدر مانند شیشه، آمفتامین، مت آمفتامین، حشیش، ماری جوانا و… شده در بخش‌هایی از پرخاشگری موثر می‌باشد.

دکتر بهزاد قربانی عضو هیأت علمی پژوهشگاه ابن سینا، در گفتگو با خبرنگار اجتماعی خبرگزاری سلامت اظهار داشت: یکی از اختلالات شایع روانی و معضلات اجتماعی ما بحث پرخاشگری و تحریک پذیری است که آستانه تحمل فرد پائین است و به سرعت از کوره در می‌رود و دست به هر کاری می‌زند خیلی زود از انجام آن پشیمان می‌شود و امکان دارد منتهی به رفتارهای خشن و آسیب رسان مانند فحاشی، درگیری و ضرب و جرح و قتل، خودکشی و خودزنی شود.

به گفته وی، پرخاشگری یک مسأله به شدت مهم در حوزه سلامت روانی است و عوامل ژنتیکی هم در بروز آن موثر است.

قربانی بیان داشت: در محیط هایی که پرخاشگری زیاد است افراد پرخاشگر بیشتر رشد می‌کنند به صورت محیطی یاد می‌گیرند با پرخاشگری کارهایشان را پیش ببرند، برایشان شرطی می‌شود که هرجا با پرخاشگری کارهایشان پیش برود نه با قانون و صبر و حوصله و سکوت؛ بنابراین پرخاشگری یک رفتار آموزش داده شده تا با این روش کارهایشان پیش رود.

این متخصص اعصاب و روان تصریح کرد: در پرخاشگری‌های مفرط پس از گرفتن شرح حال با یک اختلال روانی هم روبرو هستیم که علامت آن پرخاشگری است، در بستر خانوادگی اش چند نفر دیگر پرخاشگر بوده‌اند و رفتارهای پرخاشگرانه بسیاری را به مرور زمان از اعضای خانواده آموخته است.

وی در ادامه خاطرنشان کرد: سرآمد اختلال روانی در پرخاشگری بیماری افسردگی است، در پی انواعی از افسردگی ها نظیر دو قطبی و… فرد در دوره هایی به شدت پرخاشگر، کم تحمل و عصبی می‌شود. اختلال تکانه هم موجب بروز پرخاشگری خواهد شد و فرد قادر به پرورش دادن مهارت لازم برای حفظ و کنترل خود نیست.

قربانی گفت: در اختلالات جنونی همراه با توهم و هذیان هم گاهی منجر به بروز پرخاشگری‌های خفیف تا شدید می‌شود که منجر به درگیری، نزاع و آسیب‌های جدی خواهد شد.

این روانپزشک متذکر شد: پرخاشگری در بسیاری از مواقع موجب اخراج شدن فرد از محل کارش، متراکه و ایجاد مشکل در زندگی زناشویی و ایجاد انزوا در زندگی فردی می‌شود، اما بسیاری از مردم نمی‌دانند که پرخاشگری با دارو درمانی و یکسری از توصیه‌ها قابل درمان است و بعد متوجه می‌شوند که سالیان سال چقدر به صورت دشوار با تندخویی و عصبانیت زندگی کرده‌اند در حالی که امکان افزایش خویشتنداری وجود داشت.