کم‌شنوایی یا از دست دادن شنوایی به کاهش توانایی گوش برای دریافت و تفسیر صداها اشاره دارد. این مشکل ممکن است به دلایل مختلفی ایجاد شود و بر اساس شدت، به سه دسته‌ی کم‌شنوایی خفیف، متوسط و شدید تقسیم می‌شود.

دلایل کم شنوایی:  

1. عوامل مرتبط با سن (پیرگوشی):  شایع‌ترین علت کم‌شنوایی در افراد مسن است که به مرور زمان و با افزایش سن اتفاق می‌افتد.
2. عفونت‌های گوش:  عفونت‌هایی مانند اوتیت میانی می‌تواند به التهاب و عفونت در گوش منجر شود که موقتاً یا به‌طور دائم بر شنوایی تأثیر می‌گذارد.
3. صداهای بلند:  قرار گرفتن مکرر در معرض صداهای بلند مانند سر و صدای کارخانه، کنسرت‌ها، یا استفاده بیش‌ازحد از هدفون با صدای بالا می‌تواند به کم‌شنوایی دائمی منجر شود.
4. انسداد گوش با موم (سرومن):  تجمع موم گوش ممکن است باعث انسداد مجرای گوش و کاهش شنوایی موقتی شود.
5. عوامل ژنتیکی:  برخی افراد به دلیل عوامل ژنتیکی به کم‌شنوایی ارثی مبتلا می‌شوند.

علائم:  

• کاهش توانایی در شنیدن صداهای اطراف یا گفتار دیگران.
• وزوز گوش (تینیتوس) یا احساس صدای زنگ در گوش.
• دشواری در تشخیص صداها در محیط‌های شلوغ.
• نیاز به بلندتر کردن صدای تلویزیون یا رادیو.

تشخیص:  

تشخیص کم‌شنوایی معمولاً با استفاده از آزمایشات شنوایی‌سنجی توسط متخصص گوش، حلق و بینی یا شنوایی‌سنج (ادیولوژیست) انجام می‌شود. آزمایش‌های مختلفی از جمله تست‌های شنوایی تون خالص یا تست گفتاری برای بررسی سطح شنوایی به کار می‌روند.

درمان:  

1. سمعک‌ها:  در موارد کم‌شنوایی خفیف تا متوسط، استفاده از سمعک می‌تواند به بهبود شنوایی کمک کند.
2. کاشت حلزون شنوایی:  در موارد کم‌شنوایی شدید که با سمعک بهبود نمی‌یابد، کاشت حلزون شنوایی ممکن است مورد استفاده قرار گیرد.
3. درمان دارویی یا جراحی:  در صورتی که کم‌شنوایی ناشی از عفونت یا دیگر مشکلات قابل درمان باشد، پزشک ممکن است داروهای ضد عفونت یا جراحی را توصیه کند.

پیشگیری:  

• محافظت از گوش‌ها در برابر صداهای بلند.
• اجتناب از استفاده بیش‌ازحد از هدفون یا گوش‌گیر با صدای بالا.
• چکاپ‌های دوره‌ای گوش و مراجعه به پزشک در صورت بروز علائم.

کم‌شنوایی می‌تواند به مرور زمان بدتر شود، بنابراین مراجعه به متخصص و اقدام به موقع برای جلوگیری از تشدید آن اهمیت زیادی دارد.