برخی از افراد مبتلا به آرتریت روماتوئید در زیر پوست در نزدیکی نقاط فشار، مانند آرنج دچار توده  های کوچک بافت به نام ندول می شوند.

♦  تشخیص

تشخیص زود هنگام روماتیسم مفصلی می تواند جلوی تخریب کامل مفاصل را بگیرد ولی تشخیص این بیماری در مراحل اولیه دشوار است. آزمون مشخصی برای تشخیص آرتریت روماتوئید وجود ندارد و نشانه های آن برای هر کسی متفاوت است. علائم این بیماری در اغلب موارد شبیه سایر بیماری های مفاصل است که پزشک باید سعی کند با بررسی متوجه آن شود. علاوه بر این، در مراحل اولیه آرتریت روماتوئید، علائم خفیف و معدودی بروز می کند و پزشک قبل از تشخیص نهایی باید صبر کند علائم دیگری نیز ظاهر شود. به این دلیل است که پزشکان برای تشخیص این بیماری از ابزار بسیاری استفاده می کنند.

شرح کامل وضعیت سلامتی، کمک می کند پزشک شرایط شما را بررسی کند و تشخیص بدهد در طول زمان چه تغییری می کند. وی به همین دلیل دست به معاینه فیزیکی مفاصل، پوست، رفلکس و قدرت عضلات شما می زند.

پزشک سعی می کند با آزمایش خون فاکتور روماتوئید را تشخیص بدهد که یک آنتی بادی است که سیستم ایمنی بدن به اشتباه تولید کرده است. فاکتور روماتوئید در خون (اگر نه همه) اغلب مبتلایان به آرتریت روماتوئید. وجود دارد. تست های دیگری نیز برای تشخیص التهاب انجام می شود و شمارش سلول های سفید خون و بررسی کم خونی (چون در اغلب مبتلایان به آرتریت روماتوئید وجود دارد) ضروری است.

در مراحل بعدی بیماری، پزشکان با عکس برداری اشعه X از مفاصل سعی می کنند پیشرفت آسیب مفاصل را بررسی کنند.

♦  درمان

پزشکان با روش های مختلف سعی در تسکین درد و التهاب مفصل و کاهش سرعت بیماری آرتریت روماتوئید دارند. برخی برنامه های درمانی (نظیر استراحت متعادل در زمان اوج اختلال و ورزش در زمان فروکش کردن علائم آن) به بهبود عملکرد مفاصل کمک می کند. مثلا شنا کردن در یک استخر گرم برای مفاصل سفت خوب است.

آتل قابل جابجایی (برای کاهش فشار روی مفاصل دردناک در مواقع نیاز به استراحت) و دستگاه  های کمکی مثل زیپ و میله ایمنی حمام، می تواند فشار مفاصل دردناک را کم کند. استفاده از تکنیک  های تمدد اعصاب برای از بین بردن استرس عاطفی می تواند مفید باشد و به مبتلایان به آرتریت روماتوئید کمک کند زندگی راحت  تری داشته باشند. پزشک در مواردی می گوید باید مفاصل آسیب دیده را گرم کرد. درمانگر فیزیکی می تواند تمرینات مفیدی به بیماران آموزش بدهد و برای مفاصل آسیب دیده وسایلی برای کاهش فشار معرفی کند.

در قدیم دارو های ضد التهابی غیر استروئیدی مهم ترین داروی آرتریت روماتوئید در مراحل اولیه بود و مواد مخدر قوی تر را برای مراحل بعد تجویز می کردند. امروز این روش برعکس شده است چون می گویند مصرف دارو های قوی در اوایل بیماری می تواند به پیشگیری و یا محدود کردن آسیب مفاصل کمک کند.

دارو هایی که در حال حاضر برای درمان آرتریت روماتوئید استفاده می شود عبارتند از هیدروکسی کلروکین (hydroxychloroquine)، سولفاسالازین (sulfasalazine) و متوترکسات (methotrexate). این دارو ها آن قدر قدرتمند هستند که می توانند با مسدود کردن فعل و انفعالات بین سلول های سیستم ایمنی باعث کاهش و توقف التهاب شوند. یک دسته از دارو های مهندسی ژنتیک به نام مهار کننده های فاکتور نکروز تومور (TNF) به تازگی آمده است که هر دو اثر محدود کردن التهاب و کاهش تخریب غضروف و استخوان را با هم دارد و عوارض جانبی آن نیز اندک است.

جراحی نیز در مدیریت آرتریت روماتوئید برای تسکین درد و بهبود عملکرد مفاصل استفاده می شود. سه نوع عمل جراحی وجود دارد: جراحی تعویض مفصل (joint replacement ) بازسازی تاندون بیمار (reconstruction of affected tendons اغلب در دست بیمار) و سینووکتومی (synovectomy) که در آن بافت ملتهب سینوویوم (synovium) به طور کامل برداشته می شود.