("صَرع یا اپی لپسی") به انگلیسی: epilepsy")") از زبان یونانی باستان ἐπιλαμβάνειν)) به معنی ("تصرف کردن، تملک داشتن، یا پریشان کردن") عبارت است از مجموعه ای از اختلالات عصبی مزمن پزشکی بلند مدت که با حمله صرعی مشخص می شود. این حملات ممکن است بسیار خفیف و تقریبا غیر قابل شناسایی بوده یا برعکس طولانی مدت و با لرزش شدید همراه باشد. در صرع حملات به طور مکرر روی می دهد و هیچ دلیل ثابت و مشخصی ندارد، در حالیکه حملاتی را که به دلایل خاص روی می دهد، نباید به عنوان حمله صرعی تلقی کرد.

در بیشتر موارد دلیل نامشخص است، اما صرع در برخی افراد به دلیل آسیب مغزی، سرطان مغز، و سوء مصرف دارو و الکل، و دلایل دیگر ایجاد می شود. حملات صرعی نتیجه فعالیت سلولی بیش از حد و غیرعادی عصب کورتیکال یا غشایی در مغز است. فرایند تشخیص معمولا شامل حذف تمام شرایطی است که ممکن است علائم مشابهی نظیر سنکوپ را ایجاد کند، و نیز بررسی اینکه آیا هیچ دلیل لحظه ای دیگری وجود داشته است یا خیر. صرع را می توان با گرفتن نوار مغزی یا الکتروانسفالوگرافی نیز تایید کرد.

صرع را نمی توان درمان کرد، اما حملات را می توان با دارو تا حدود ۷۰ درصد موارد کنترل کرد در افرادی که حملات به دارو پاسخ نمی دهند، جراحی، تحریک عصبی یا تغییر در رژیم غذایی را می توان در نظر گرفت. تمامی سندرم های صرع مادام العمر نیستند و اکثر افراد تا جایی بهبود می یابند که دیگر نیازی به دارو ندارند.

حدود ۱٪ درصد از جمعیت مردم جهان (۶۵ میلیون نفر) صرع دارند، و تقریبا ۸۰٪ موارد در کشورهای در حال توسعه روی می دهند. صرع در افراد مسن تر رایج تر است. در کشورهای توسعه یافته، شیوع موارد جدید بیشتر در نوزادان و سالمندان است؛ در کشورهای در حال توسعه این بیماری در کودکان بزرگتر و بزرگسالان جوان تر دیده می شود، که دلیل آن تفاوت در فراوانی دلایل اصلی است. حدود ۵ تا ۱۰٪ از تمامی افراد یک حمله بی دلیل تا سن ۸۰ سالگی دارند، و احتمال وقوع حمله دوم نیز بین ۴۰ و ۵۰٪ است.

در بسیاری از نقاط دنیا افراد مبتلا به صرع حق رانندگی مشروط داشته یا کلا حق رانندگی ندارند، اما بیشتر این افراد بعد از یک مدت بدون حمله می توانند رانندگی را مجددا آغاز کنند. متخصصان معتقدند حدود ۷۰ تا ۸۰ درصد بیماری صرع پس از دو سال معالجه، به طور کامل درمان می شود و پزشک معالج می تواند داروی بیمار را قطع کند.

♦  علائم و نشانه ها

صرع با ریسک حملات متناوب بلند مدت شناخته می شود .این حملات بسته به اینکه کدام بخش از مغز تحت تاثیر قرار گرفته و بسته به سن فرد، ممکن است به شیوه های مختلفی ظاهر شود .

♦  حملات

رایج ترین نوع حملات (۶۰٪ موارد) تشنج است .از آن ها، دو سوم به صورت حمله صرعی موضعی ظاهر می شوند که بعداً به حمله عمومی تبدیل می شوند در حالی که یک سوم به صورت حمله عمومی ظاهر می شود .۴۰٪ حملات باقیمانده غیرتشنجی هستند. یک نمونه از این نوع حمله غایب که به صورت سطح پایین هوشیاری روی می دهد و معمولا ۱۰ ثانیه طول می کشد .

حملات موضعی اغلب بعد از برخی تجربیات مشخص روی می دهد که با عنوان پیش درآمد شناخته می شوند .این تجربیات ممکن است شامل پدیده های حسی (بصری، شنیداری یا بویایی)، روانی، ارادی، یا جنبشی باشد .پرش ممکن است در یک گروه ماهیچه ای خاص شروع شده و به گروه های ماهیچه ای اطراف گسترش یابد که در این مورد با عنوان مارس جکسون شناخته می شود .حرکت غیرارادی نیز ممکن است روی دهد؛ که منظور از آن فعالیت های غیر ارادی و جنبش های اغلب ساده ای نظیر ملچ ملوچ لب ها یا فعالیت های پیچیده تری نظیر تلاش برای برداشتن چیزی است.

شش نوع مهم حمله عمومی وجود دارد: صرع همراه با تشنج و غش، تونیک، صرع تونیک، همراه با تشنج و غش، تنش ماهیچه ای، پریشانی، و حملات ضعیف .تمامی این حملات شامل از دست رفتن هوشیاری بوده و معمولا بدون هشدار روی می دهند. حملات کششی- ارتجاعی همراه با انقباض اندام ها و سپس کشیدگی آن ها و قوس همزمان کمر است که ۱۰ تا ۳۰   ثانیه طول می کشد (فاز کششی).

شاید در اثر انقباض ماهیچه های سینه صدای یک فریاد شنیده شود. سپس لرزش هماهنگ اندام ها روی می دهد (فاز ارتجاعی). حملات کششی انقباضات یکنواخت ماهیچه ها را موجب می شوند. فرد معمولا هنگامی که تنفسش قطع می شود، کبود می شود. در حملات ارتجاعی لرزش یکنواخت اندام روی می دهد. پس از اینکه لرزش متوقف شد، ۱۰ تا ۳۰ دقیقه طول می کشد تا فرد به حالت عادی برگردد. این دوره فاز پس از تشنج نام دارد.

از دست دادن کنترل روده یا مثانه شاید در طول حمله روی دهد .نوک یا گوشه های زبان ممکن است در طول حمله گاز گرفته شود .در حمله کششی-ارتجاعی گاز گرفتن لبه های زبان رایج تر است .گاز گرفتن زبان همچنین در حمله های غیر صرعی روان زاد نیز رایج است.

حملات ماهیچه ای شامل گرفتگی ماهیچه ها در برخی یا در همه نواحی است .حملات پریشانی می توانند نامحسوس بوده و فقط شامل گردش ملایم سر یا چشمک زدن چشم ها باشند .فرد نمی افتد و پس از پایان این دوره به حالت عادی باز می گردد حملات ضعیف شامل از دست دادن فعالیت ماهیچه برای مدت بیش از یک ثانیه است .این مورد در هر دو طرف بدن روی می دهد.

حدود ۶٪ از افرادی که صرع دارند حملاتی دارند که با رویدادهای خاصی تحریک می شوند و به حمله انعکاسی معروف هستند افراد مبتلا به صرع انعکاسی حملاتی دارند که تنها با محرک های خاصی تحریک می شوند .محرک های معمول شامل درخشش چراغ و صداهای ناگهانی است .در انواع خاصی از صرع، حملات اغلب در طول خواب روی می دهند .و در دیگر انواع آن، حملات تنها در خواب روی می دهند .

♦  پس از تشنج

پس از بخش فعال حمله، معمولا دوره ای از گیجی وجود دارد که با عنوان دوره پس از حمله شناخته می شود که پیش از بازگشت سطح هوشیاری عادی است این دوره معمولا ۳ تا ۱۵ دقیقه طول می کشد اما شاید تا چهار ساعت هم طول بکشد .دیگر علائم رایج عبارت است از: احساس خستگی، سردرد، صحبت کردن به سختی، و رفتار غیر عادی .روان پریشی بعد از یک حمله معمولا رایج است، که در ۶ تا ۱۰٪ افراد روی می دهد .افراد اغلب به خاطر نمی آورند در این مدت زمان چه اتفاقی افتاده است .ضعف موضعی، که با نام فلج تاد شناخته می شود، نیز ممکن است در یک حمله موضعی روی دهد. وقتی این حمله روی می دهد، معمولا از چند ثانیه تا چند دقیقه طول می کشد، اما به ندرت یک یا دو روز طول ادامه دارد .

♦  روانی- اجتماعی

صرع می تواند اثرات مضری روی رفاه روانی-اجتماعی داشته باشد .این اثرات احتمالا شامل انزوای اجتماعی، بدنام شدن، یا ناتوانی است .این اثرات ممکن است منجر به عملکرد تحصیلی ضعیف تر و مشکلات شغلی وخیم تر شود .سختی های یادگیری در آن هایی که چنین شرایطی دارند رایج است، مخصوصا میان کودکان مبتلا به صرع،  بدنامی صرع همچنین می تواند خانواده های افراد مبتلا به صرع را نیز تحت تاثیر قرار دهد .

اختلالات خاصی در افراد مبتلا به صرع بیشتر روی می دهد، که تا حدودی به سندرم صرع موجود دارد. این اختلالات شامل عبارتند از: اختلال افسردگی اساسی، اختلال اضطراب و میگرن .اختلال کم توجهی – بیش فعالی کودکان مبتلا به صرع را سه تا پنج برابر بیشتر از کودکان عادی در جامعه عمومی تحت تاثیر قرار می دهد(ADHD)  و صرع پیامدهای قابل توجهی روی رشد رفتاری، یادگیری و اجتماعی کودک دارند .صرع همچنین در افراد مبتلا به درخودماندگی رایج تر است.

♦  عوامل

صرع تنها یک بیماری نیست بلکه یک نشانه بیماری است که می تواند بر اثر اختلالات متعددی به وجود آید .تشنج ها خود به خود و بدون علت خاصی مانند بیماری شدید اتفاق می افتند .علت اصلی رخ دادن صرع می تواند عوامل ژنتیکی یا مشکلات ساختاری یا متابولیک باشد، این در حالی است که در ۶۰٪ موارد، علت آن نامشخص است .شرایط بیماری ژنتیکی، بیماری مادرزادی و اختلال رشد در افراد جوان شایع است، این در حالی است که تومور مغزی و سکته مغزی در افراد مسن رایج است تشنج ها همچنین می توانند بر اثر مشکلات بهداشتی دیگر رخ دهند؛

 اگر آن ها به علت خاصی مانند سکته، صدمه به سر، خوردن مواد سمی یا مشکلات متابولیک رخ دهند، به جای صرع به آن ها تشنج علامتی حاد گفته می شود و در دسته بندی بالاتر اختلالات مرتبط با تشنج قرار می گیرند .اکثر عوامل تشنج علامتی حاد باعث به وجود آمدن تشنج های بعدی می شوند که به آن ها صرع ثانویه گفته می شود.

♦  علائم ژنتیکی

محققان معتقدند ژنتیک، چه به طور مستقیم و چه غیر مستقیم در اکثر موارد صرع نقش دارد .بعضی از موارد صرع به دلیل بیماری تک ژنی (۱-۲٪) است، اکثر آن ها به دلیل تعامل ژن های چندگانه و عوامل محیطی هستند .این بیماری های تک ژنی، با بیش از ۲۰۰ مورد در تمام موارد صرع ذکر شده، بسیار نادر هستند برخی از این ژن ها بر کانال های یونی،آنزیم ها، گیرنده های گابا و گیرنده متصل به پروتئین جی تاثیر می گذارند.

در دوقلوها، اگر یکی از آن ها دچار این بیماری شود، احتمال آنکه نفر دیگر نیز به این بیماری دچار شود ۶۰-۵۰ درصد است .در دوقلوهای ناهمسان این احتمال ۱۵درصد است. این احتمال در این افرادی بیشتر تشنج عمومی است تا تشنج موضعی اگر هر دوی این دوقلوها دچار این بیماری باشند، در اکثر مواقع (۹۰-۷۰درصد) آن ها دارای سندرم های صرعی یکسان هستند .احتمال بروز صرع در اقوام درجه اول فردی که دچار این بیماری است پنج برابر افراد دیگر است .بین ۱ تا ۱۰ درصد با نشانگان داون و ۹۰ درصد سندروم آنجلمن دارای صرع هستند.

♦  علائم ثانویه

صرع ممکن است بر اثر شرایط دیگر از جمله: تومور، سکته مغزی، تروما به سر، عفونت سیستم عصبی مرکزی، اختلالات ژنتیکی و نیز بر اثر آسیب به مغز در هنگام تولد رخ دهد .از بین افرادی که تومور مغزی دارند، تقریبا ۳۰ درصد دچار صرع هستند که این تعداد در حدود ۴ درصد موارد صرع را شامل می شود. احتمال بروز صرع در مواردی که تومور در لوب گیجگاهی قرار دارد و در افراد دارای سرعت رشد اندک تومور، بیشتر است.

احتمال به وجود آمدن ضایعات توده ای دیگر نظیر ضایعه شریانی مغزی و همانژیوم کاورنوی سیستم عصبی مرکزی ۴۰-۶۰ درصد در افرادی است که سکته مغزی داشته اند و ۴-۲ درصد موارد صرع را به خود اختصاص می دهد .در انگلیس، سکته مغزی ۱۵ درصد موارد را به خود اختصاص می دهد، این در حالی است که این رقم در سالمندان ۳۰ درصد است .محققان بر این باورند که ۶ تا ۲۰ درصد موارد صرع بر اثر تروما به سر است. آسیب ملایم به مغز باعث دوبرابر شدن احتمال به وجود آمدن صرع می شود، این در حالی است که آسیب شدید به مغز باعث هفت برابر شدن احتمال به وجود آمدن صرع می شود.

این احتمال در افرادی که گلوله به سرشان اصابت کرده، در حدود ۵۰ درصد است .احتمال به وجود آمدن صرع بعد از مننژیت کمتر از ۱۰ درصد است؛ این بیماری به طور معمول باعث به وجود آمدن تشنج در زمان ابتلا به این بیماری می شود .در التهاب تبخال مغزی، احتمال تشنج حدود ۵۰ درصد است؛ و باعث افزایش احتمال صرع در آینده (تا ۲۵ درصد) می شود ابتلا به تنیا سولیوم، که می تواند به سیستی سرکوزیس منجر شود، عامل بیش از نیمی از موارد صرع در مناطقی است که در آن موارد انگل رایج است .صرع ممکن است بعد از عفونت های مغزی دیگر نظیر مالاریا، توکسوپلاسموز و توکسوکاریازیس رخ دهد.

مصرف همیشگی الکل باعث افزایش احتمال صرع می شود: احتمال صرع در افرادی که روزانه شش واحد الکل می نوشند دو برابر می شود. خطرات دیگر شامل بیماری آلزایمر، فلج چندگانه، توبروز اسکلروزیس و اتهاب مغز خود ایمن می باشد .واکسن زدن باعث افزایش احتمال ابتلا به صرع نمی شود .سوءتغذیه یک عامل ریسک است که اغلب در کشورهای در حال توسعه مشاهده می شود، این در حالی است که مشخص نیست آیا این عامل علت مستقیم صرع است یا با آن ارتباط دارد.

♦  نشانه ها

چندین نشانه صرع وجود دارد که بر اساس سن شروع گروه بندی می شوند: دوره نوزادی، کودکی، بزرگسالی و موارد بدون ارتباط سنی چشمگیر علاوه بر این، گروه هایی وجود دارد که دارای ترکیبی از این نشانه ها هستند، برخی از این نشانه ها بر اثر دلایل ساختاری با متابولیک خاص و برخی بدون هیچ دلیل خاصی هستند توانایی محققان در گروه بندی یک نوع صرع به سندروم های خاص بیشتر در رابطه با کودکان اتفاق می افتد .

برخی از انواع آن عبارت است از:  (صرع رولاندیک خوش خیم ۲٫۸ در هر ۱۰۰۰۰۰نفر)، (صرع غائب دوران کودکی ۰٫۸ در هر ۱۰۰۰۰۰ نفر) و (صرع میوکلونیک نوجوانی ۰٫۷ در هر ۱۰۰۰۰۰ نفر) تشنج ناشی از تب و تشنج های نوزادی خوش خیم صرع محسوب نمی شوند.

♦  ساز و کار

به طور معمول فعالیت الکتریکی مغز هم زمان اتفاق نمی افتد در تشنج های صرعی، بر اثر مشکلات ساختاری با عملکردی مغز، گروهی از نرون ها به طور غیر طبیعی، بیش از حد و هماهنگ فعالیت می کنند .این امر منجر به موجی از دپولاریزاسیون می شود که به جابجایی دپلاریزان حمله ای معروف است .به طور معمول، پس از شروع به فعالیت کردن نورون برانگیخته، برای مدتی در برابر فعالیت مقاومت می کند علت آن تاثیر نورون های مهاری، تغییرات الکتریکی در نورون برانگیخته و اثرات منفی آدنوزین می باشد .در صرع، مقاومت نرون های برانگیخته در برابر فعالیت در طول این دوره کاهش پیدا می کند.

این امر باعث تغییر در کانال یون یا باعث عمل نکردن صحیح نرون های مهاری می شود. بعد از آن، مناطق خاصی به وجود می آیند، که به آن ها «کانون تشنج» گفته می شود، و ممکن است باعث گسترش تشنج شوند .ساز و کار دیگر صرع می تواند تنظیم افزایشی مدارهای تحریک یا تنظیم کاهشی مدارهای مهار بعد از ضربه به مغز باشد .این صرع های ثانویه در طول فرآیندی به نام روند ایجاد تشنج رخ می دهند .ناتوانی سد خونی مغزی نیز ممکن است یک مکانیزم علی باشد زیرا ممکن است اجازه دهد مواد از خون وارد مغز شوند .تشنج های فوکال در یکی از نیم کره مغزی هنگامی که تشنج های عمومی در هر دو نمکره شروع می شود .

برخی از تشنج ها ممکن است باعث تغییر ساختار مغز شود، این در حالی است که تشنج های دیگر اثر اندکی بر مغز می گذارند. گلیوز، خیز مغذی و فرسایش برخی از قسمت های مغز به صرع ربط داده می شود اما مشخص نیست صرع باعث این تغییرات می شود یا این تغییرات باعث به وجود آمدن صرع می شود.

♦  تشخیص

تشخیص صرع به طور کلی بر اساس توصیف تشنج ها و اتفاقات جانبی می باشد .الکتروانسفالوگرافی و تصویربرداری از سیستم عصبی نیز بخشی از عملیات تشخیصی است .همواره پیدا کردن سندروم صرعی خاص امکان پذیر نیست .تست نوار مغز طولانی مدت همراه با ویدئو نیز ممکن است در برخی موارد مفید باشد.

♦  تعریف

صرع در عمل به عنوان دو یا چند تشنج صرعی تعریف می شود که فاصله آن ها ۲۴ ساعت است و دلیل خاصی ندارد؛ این درحالی است که حمله صرعی به عنوان نشانه یا عاملی تعریف می شود که بر اثر فعالیت الکتریکی غیرعادی مغز به وجود می آید .حمله صرعی همچنین می تواند به عنوان اختلالی در نظر گرفته شود که در آن فرد حداقل یک تشنج صرعی داشته و احتمال افزایش این تشنج ها وجود دارد.

لیگ بین المللی ضد صرع و دفتر بین المللی صرع، همکاران سازمان بهداشت جهانی در ارزیابی سال ۲۰۰۵ خود صرع را به عنوان اختلال مغز که به وسیله در معرض قرارگیری همیشگی در برابر به وجود آمدن تشنج های صرعی و پیامدهای زیست شناختی، شناختی، روانشناختی و اجتماعی این شرایط توصیف می شود. تعریف صرع نیازمند رخ دادن حداقل یک تشنج است.

♦  طبقه بندی

افرادی که دچار تشنج می شوند را می توان بر اساس نوع تشنج، عامل تشنج، سندروم صرع و اتفاقات رخ داده هنگام و حوالی رخ دادن صرع دسته بندی کرد. نوع تشنج را می توان براساس اینکه منشا صرع درون مغز محلی )تشنج فوکال) یا توزیع شده است )تشنج کلی) طبقه بندی کرد .تشنج های کلی بر اساس تاثیر بدن طبقه بندی می شود و شامل موارد زیر است: (تشنج های تونیک-کلونیک) (صرع همراه با تشنج و ش)، (تشنج غائب) (تشنج ابسانس صرع کوچک)، نوع تشنج، تشنج تونیک و تشنج عضلات .نوع برخی از تشنج ها مانند گرفتگی عضلات نامشخص است .

تشنج های فوکال (که قبلا به عنوان تشنج های منطقه ای شناخته می شدند به تشنج های تشنج جزئی ساده و تشنج جزئی پیچیده تقسیم می شوند) این تقسیم بندی دیگر توصیه نمی شود و در عوض ترجیح داده می شود آنچه که طول تشنج رخ می دهد توصیف شود.

♦  تست های آزمایشگاهی

در مورد افراد بالغ، آزمایش الکترولیت، قند خون و سطح کلسیم برای از بین بردن مشکلات این عوامل مهم است گرفتن نوار قلب می تواند مشکلات ضربان قلب را برطرف کند پونکسیون کمری می تواند در تشخیص عفونت دستگاه عصبی مرکزی مفید باشد اما به طور معمول مورد نیاز نیست.

آزمایش های بیشتر مانند آزمایش بیوشیمی ادرار و آزمایش خون در کودکان نیاز است تا بیماری های متابولیک تشخیص داده شود سطح پرولاکتین بالای خون در ۲۰ دقیقه اول بعد از تشنج برای تعیین اینکه تشنج صرعی یا غیر صرعی است بسیار مفید است سطح پرولاکتین سروم خون در تشخیص تشنج های موضعی کمتر مفید واقع می شود. اگر عادی باشد، احتمال بروز تشنج غیر صرعی وجود دارد و سروم پروکلاتین تشنج های صرعی را از سنکوپ متمایز نمی کند و بخشی از تشخیص صرع به حساب نمی آید.

♦  الکتروانسفالوگرافی

الکتروانسفالوگرافی (EEG) می تواند به نشان دادن فعالیت مغز که نشان دهنده افزایش ریسک صرع است کمک کند. این روش تنها برای افرادی توصیه می شود که تشنج صرعی بر اساس نشانه های آن را تجربه کرده اند. در تشخصی صرع، الکترو انسفالوگرافی ممکن است به تشخیص نوع تشنج یا سندروم موجود کمک کند. در کودکان تنها پس از تشنج دوم به این روش نیاز است. این روش نمی تواند به جای تشخیص استفاده شود و در مواردی ممکن است نتیجه آن برای افرادی که دچار این بیماری نیستند مثبت نشان داده شود. در برخی شرایط، هنگامی که شخص خواب است یا دچار بی خوابی است، انجام  (EEG) مفید است.

♦  تصویر برداری

تصویر برداری تشخیصی به وسیله سی تی اسکن و ام آرآی بعد از تشنج بدون تب اول توصیه می شود تا مشکلات ساختاری در اطراف و درون مغز مشخص شود .ام آر آی به طور کلی برای تصویربرداری بهتر است مگر در شرایطی که احتمال داده می شود که فرد خونریزی دارد، در این شرایط سی تی اسکن نتیجه بهتری دارد و به آسانی در دسترس است .اگر شخصی به دلیل صرع به اورژانس مراجعه کند و به سرعت به حالت طبیعی باز گردد، بهتر است تصویربرداری پس از گذشت مدتی انجام شود .اگر تصویربرداری های قبلی مشخص شود شخصی دارای صرع است، حتی با وجود تشنج های بعدی دیگر نیازی به تصویربرداری مجدد نیست.

♦  تشخیص افتراقی

تشخیص صرع ممکن است دشوار باشد و تشخیص اشتباه بسیار رخ می دهد (در حدود ۵ تا ۳۰ درصد موارد) شرایط دیگر ممکن است نشانه ها و علائم مشابه صرع داشته باشند، از جمله: سنکوپ، هیپرونتیلاسیون، میگرن، حمله خواب، وحشت زدگی و تشنج غیرصرعی روان زا  (PNES) تقریبا یک پنجم افرادی که به کلینیک های صرع مراجعه می کنند دچار(PNES)  هستند و از این تعداد حدود ۱۰ درصد نیز صرع دارند .در اکثر موارد تفکیک این دو بر اساس حملات تشنج و بدون آزمایشات بیشتر دشوار است .کودکان ممکن است دارای رفتارهایی باشند که اشتباها به عنوان تشنجات صرعی در نظر گرفته می شوند.

این رفتارها شامل: حملات ریسه، شب ادراری، هراس شبانه، تیک و میوکلونس می باشد. بازگشت اسید به مری ممکن است باعث درد در کمر شود و کژگردنی در نوزادان ممکن است اشتباها به جای تشنج تونیک-کلونیک تشخیص داده شود.

♦  پیشگیری

اگرچه اکثر موارد صرع قابل پیشگیری نیست، اما اقدامات برای کاهش آسیب به سر، مراقبت لازم در زمان تولد و کاهش انگل های محیطی مانند تنیا سولیوم ممکن است در پیشگیری از صرع مفید باشد .اقداماتی برای کاهش نرخ تنیا سولیوم در یک بخش از آمریکای مرکزی به کاهش ۵۰ درصدی موارد جدید صرع منجر شد.

بسیاری از متخصصان بیماری های مغزواعصاب بر مهار صرع تاکید و باور دارند که هفت ساعت خواب و مصرف منظم سه وعده غذا از جمله راهکارهایی برای مهار این بیماری است. حدود ۷۶ درصد بیماران مبتلا به صرع اگر به طورمرتب داروهای خود را مصرف کنند و در نتیجه آن، جواب ام آر آی آن ها طبیعی شود، می توانند بنا به صلاحدید پزشک، بعد از سه تا پنج سال از زمان شروع بیماری داروها را قطع کنند.

♦  درمان

صرع معمولا بعد از تشنج اول با داروی شیمیایی روزانه درمان می شود، اما در افرادی که دارای رسیک بالا هستند، درمان دارویی می تواند بعد از تشنج اول آغاز شود .در برخی موارد ممکن است به یک رژیم غذایی خاص، استفاده از یک محرک عصبی، یا جراحی مغز و اعصاب نیاز باشد. به نظر متخصصان بیماری صرع درمان پذیر است و طول درمان صرع بستگی به نوع آن دارد که از دو تا پنج سال به طول می انجامد.

♦  کمک های اولیه

برپایه آمار اکنون ۸۰۰ هزار نفر در ایران به صرع مبتلا هستند به همین دلیل توصیه می شود اگر بیماری را مشاهده کردید که دچار حمله صرع شده، اولین اقدام این است که خونسرد باشید و سپس وسایل خطرناک چون عینک، کلید و سایر وسایل تیز و شکننده را از بیمار دور کنید .چرخاندن بیمار دارای تشنج تونیک-کلونیک به پهلو و حالت احیا از رفتن مایعات به ریه ها جلوگیری می کند .قرار دادن انگشت ها، بایت بلاک یا زبان بند درون دهان توصیه نمی شود زیرا انجام این کارها ممکن است باعث استفراغ بیمار شود یا باعث شود بیمار ناخواسته فرد کمک دهنده را گاز بگیرد.

 باید برای جلوگیری از صدمه به خود اقداماتی انجام داد .به طور کلی به ثابت نگه داشتن ستون فقرات نیاز نیست. در صورتی که تشنج بیشتر از ۵ دقیقه طول کشید یا در عرض یک ساعت بیش از دو تشنج بدون برگشت به حالت طبیعی رخ داد، این حالت به عنوان فوریت پزشکی در نظر گرفته می شود که به آن بحران صرعی می گویند .این حالت ممکن است نیازمند کمک پزشکی برای محافظت و باز نگه داشتن مجاری تنفسی باشد؛ ممکن است استفاده از راه هوایی ناروفارنکس برای این حالت مفید باشد. میدازولام درمان اولیه توصیه شده برای تشنج طولانی مدت در خانه است که در دهان قرار داده می شود.

دیازپام نیز می تواند به صورت شیاف استفاده شود .در بیمارستان، اکثرا از لورازپام درون سیاهرگی استفاده می شود .اگر دو دوز از بنزودیازپین ها موثر نبود، درمان های دیگر نظیر فنی توئین توصیه می شود .صرع همراه با تشنج که به درمان اولیه پاسخ نداد به انتقال بیمار به بخش مراقبت های ویژه و درمان با داروهای قوی تر نظیر تیوپنتال سدیم یا پروپوفول نیاز دارد.

♦  درمان با دارو

♦  ضد تشنج

ضد تشنج درمان اصلی صرع است و احتمالا برای همیشه باید استفاده شود. انتخاب ضد تشنج بر اساس نوع تشنج، سندروم صرع، درمان های استفاده شده دیگر، مشکلات سلامت دیگر و سن و سبک زندگی فرد می باشد .در مرحله اول یک درمان توصیه می شود؛ اگر این روش درمانی تاثیر نداشت، توصیه می شود درمان دیگری آغاز شود .دو روش درمانی در یک زمان تنها در صورتی که یک روش درمانی موثر نباشد توصیه می شود .در نیمی از موارد، عامل اول موثر واقع می شود، عامل دوم حدود ۱۳ درصد کمک می کند وعامل سوم یا دو عامل در یک زمان ممکن است حدود ۴ درصد بیشتر کمک کند .

حدود ۳۰ درصد افراد علی رغم مصرف ضد تشنج دارای تشنج هستند .تعدادی درمان برای تشنج وجود دارد. فنی توئین، کاربامازپین و والپروات سدیم برای درمان تشنج های فوکال و عمومی به طور یکسان موثر هستند .به نظر می رسد دارورسانی هدفمند کاربامازپین علاوه بر آزادسازی سریع کاربامازپین دارای اثرات جانبی کمتری باشد .در انگلیس، کاربامازپین یا لاموتریژین به عنوان درمان اولیه برای تشنج های فوکال توصیه می شوند؛ علاوه بر این ها، لوتیر استام و والپروئیک اسید به دلیل گرانی و اثرات جانبی آن ها در رده دوم قرار می گیرند .برای تشنج های عمومی، در مرحله اول والپروئیک اسید و در مرحله دوم لاموتریژین توصیه می شود .

در افرادی که دچار تشنج های نهفته هستند، اتوسوکزوماید یا والپروئیک اسید توصیه می شود؛ والپروئیک اسید در تشنج میوکلونیک و تشنج های تونیک یا اتونیک موثر است .در صورتی که تشنج در یک روش درمانی خاص به طور کامل درمان شد، معمولا به کنترل مداوم سطوح درمان در خون نیاز نیست. ارزان ترین ضدتشنج فنوباربیتال نام دارد که هزینه آن ۵ دلار در سال است .این دارو توصیه سازمان بهداشت جهانی برای کشورهای درحال توسعه است و به طور معمول در این کشورها استفاده می شود در برخی از کشورها دسترسی به این دارو دشوار است زیرا این دارو در این کشورها به عنوان داروی کنترل شده در نظر گرفته می شود.

در ۱۰ تا ۹۰ درصد افراد اثرات سوء این دارو گزارش شده است، و این موضوع به زمان، فرد یا سازمان گزارش گیرنده و تاریخ گزارش بستگی دارد .اکثر این اثرات سوء به میزان استفاده دارو بستگی دارد و شدید نیستند. به عنوان مثال تغییر در رفتار، خواب آلودگی یا ناهماهنگی در راه رفتن از اثرات سوء مصرف این دارو می باشند. بعضی از اثرات مانند جوش، عفونت کبد یا کم خونی آپلاستیک به میزان استفاده بستگی ندارد .تا ۲۵ درصد افراد به دلیل این اثرات سوء از ادامه درمان با این دارو صرف نظر می کنند.

بعضی از روش های درمانی در هنگام بارداری با بیماری مادرزادی در ارتباط است والپرونیک اسید نگرانی اصلی است، به ویژه در طول سه ماهه اول بارداری علی رغم این، درمان هنگامی که موثر باشد ادامه پیدا می کند، زیرا خطرات صرع درمان نشده بیشتر از خطرات روش های درمانی است. توقف تدریجی روش های درمانی در افرادی که برای دو تا چهار سال تشنج نداشته اند منطقی است، بازگشت تشنج در حدود یک سوم افراد مشاهده می شود که اغلب در طول شش ماه اول اتفاق می افتد توقف در ۷۰٪ کودکان و ۶۰٪ افراد بالغ امکان پذیر است.

♦  جراحی

جراحی صرع می تواند گزینه ای باشد برای کسانی که به رغم انجام سایر درمان ها کماکان دچار حملات صرعی موضعی می شوند این درمان ها حداقل شامل یک یا دو نوع درمان دارویی است .هدف جراحی کنترل کامل حمله ها است و این هدف ممکن است در ۶۰-۷۰٪ موارد دست یافتنی باشد.

شیوه های رایج عبارتند از: جدا کردن اسبک مغز از طریق برش یک لوب گیجگاهی پیشین، خارج کردن تومورها، و برداشتن بخش هایی از نوقشر برخی شیوه ها مانند کولوستومی بافت پنبه ای بیشتر به منظور کم کردن تعداد حمله ها استفاده می شوند تا درمان بیماری در بسیاری از موارد می توان پس از جراحی، استعمال دارو را به تدریج متوقف کرد تحریک عصبی می تواند گزینه دیگری باشد برای کسانی که تمایل به جراحی ندارند سه نوع آن برای کسانی که به درمان دارویی واکنش نشان نداده اند، تأثیراتی داشته است: تحریک عصب واگوس، تحریک تالاموس پیشین و تحریک واکنشی حلقه بسته.

♦  سایر روش ها

به نظر می رسد یک رژیم کتون زا (پر چربی، کم کربوهیدرات، پروتئین مناسب) تعداد حمله ها را در کودکان حدود ۳۰-۴۰٪ کاهش می دهد. حدود ۱۰٪ چندسال به این رژیم ادامه می دهند، ۳۰٪ یبوست داشتند، و همچنین عوارض مضر دیگری هم مشاهده شده است. رژیم های کمتر سختگیرانه را آسان تر می توان تحمل کرد و ممکن است مؤثر هم باشند .مشخص نیست چرا این رژیم مؤثر است .ورزش کردن برای احتمال تأثیر در پیشگیری از حمله ها توصیه شده است. و داده هایی هم در تأیید این ادعا وجود دارد .پرهیزدرمانی شامل کمینه کردن یا از بین بردن محرک ها است.

مثلاً کسانی که به نور حساس هستند، استفاده از تلویزیون های کوچک، پرهیز از بازی های رایانه ای یا استفاده از عینک های تیره ممکن است مؤثر باشد. برخی ادعا می کنند که سگ واکنش دهنده به حمله، گونه ای از سگ کمکی، می توانند حمله ها را پیش بینی کنند. البته شواهد در این زمینه ضعیف است بازخورد زیستی مبتنی بر کنشگر برمبنای امواج(EEG)  به برخی که به درمان دارویی واکنش نشان نمی دهند کمک می کند البته نباید روش های روان شناسانه را جایگزین درمان های دارویی کرد.

♦  درمان های فرعی

برای درمان های فرعی شامل طب سوزنی، مداخله های روان شناسی، ویتامین، و یوگا هیچ شاهد معتبری وجود ندارد که کاربرد آن ها را برای صرع تأیید کند. هیچ مدرکی برای استفاده از ماری جوانا وجود ندارد شواهد کافی برای ملاتونین نیز موجود نیست.

♦  پیش آگهی

صرع قابل درمان نیست، اما فقط با مصرف دارو می توان حمله ها را به شکل مؤثری در حدود ۷۰٪ موارد کنترل کرد از افرادی که دچار حمله های صرعی فراگیر می شوند، می توان بیش از ۸۰٪ را با دارو به خوبی کنترل کرد، در حالی که این میزان در افراد دچار حمله های موضعی فقط ۵۰٪ است. یکی از روش های پیش بینی نتایج درازمدت، تعداد حمله هایی است که در شش ماه اول رخ می دهد.

سایر عواملی که موجب افزایش نتایج ضعیف می شوند عبارتند از: پاسخ ضعیف به درمان های اولیه، حمله های صرعی فراگیر، وجود سابقه صرع در سایر افراد خانواده، مشکلات روان پزشکی، امواج روی(EEG)  که نشان دهنده فعالیت فراگیر صرعی شکل باشد .در کشورهای درحال توسعه، ۷۵٪ مبتلایان یا اصلاً درمان نمی شوند یا درمان مناسبی دریافت نمی کنند .در آفریقا، ۹۰٪ مبتلایان درمان نمی شوند .یکی از دلایل این امر نبود داروهای مناسب یا قیمت های بالای آن هاست.

♦  مرگ و میر

خطر مرگ در افراد مبتلا به صرع افزایش می یابد. این افزایش بین ۶/۱ تا ۱/۴ برابر جمعیت عادی است و معمولاً مربوط می شود به: دلیل نهفته حمله ها، بحران صرعی، خودکشی، تروما، و مرگ ناگهانی ناشی از صرع (SUDEP)  مرگ ناشی از بحران صرعی در درجه اول به دلیل مشکلی نهفته است تا به دلیل کمبود مصرف دارو خطر خودکشی در افراد مبتلا به صرع بین دو تا شش برابر بیشتر از سایرین است دلیل این مسئله نامشخص است به نظر می رسد،  (SUDEP)تاحدی مربوط به بسامد حمله های فراگیر تونیک-کلونیک است و دلیل حدود ۱۵٪ از مرگ و میر ناشی از صرع می باشد روش کاهش این خطر نامشخص است.

بیشترین افزایش مرگ و میر ناشی از صرع در میان سالمندان است کسانی که مبتلا به صرع با ریشه ناشناخته هستند، کمترین افزایش خطر را دارند در بریتانیا برآورد شده است که ۴۰-۶۰٪ مرگ و میرها احتمالاً قابل پیش گیری است .در کشورهای درحال توسعه بسیار از مرگ و میرها به دلیل درمان نشدن صرع است که منجر به سقوط یا بحران صرعی می شود .

♦  واگیرشناسی

صرع یکی از رایج ترین اختلال های شدید عصب شناختی است که در دنیا حدود ۶۵ میلیون نفر را درگیر کرده است .این بیماری ۱٪ جمعیت را در ۲۰ سالگی و ۳٪ جمعیت را در ۷۵ سالگی درگیر می کند این بیماری در مردان رایج تر از زنان است البته تفاوت کلی ناچیز است .اکثر مبتلایان (۸۰٪) در کشورهای درحال توسعه زندگی می کنند .تعداد افرادی که در حال حاضر مبتلا به صرع فعال هستند حدود ۵-۱۰ نفر در ۱۰۰۰ نفر است با این توضیح که صرع فعال یعنی فرد در پنج سال گذشته حداقل یک بار دچار حمله شده باشد .

هرساله صرع در ۴۰-۷۰ نفر در ۱۰۰،۰۰۰ نفر در کشورهای توسعه یافته و در ۸۰-۱۴۰ نفر در ۱۰۰،۰۰۰ نفر در کشورهای درحال توسعه شروع می شود .فقر یکی از خطرات است و هم شامل سکونت در یک کشور فقیر می شود و هم شامل فقیر بودن نسبت به دیگران درون یک کشور در کشورهای توسعه یافته، صرع یا در افراد مسن ظهور پیدا می کند یا در جوانان در کشورهای درحال توسعه، آغاز آن بیشتر در کودکان بزرگ تر و نوجوانان است و دلیل آن هم نرخ بالاتر تروما و بیماری های عفونی است.

در کشورهای توسعه یافته، بین سال های ۱۹۷۰ تا ۲۰۰۳ تعداد موارد سالانه در کودکان کاهش یافته و در میان کهن سالان افزایش یافته است. یکی از دلایل این امر بهبود افزایش نجات کهن سالان پس از سکته ها است .

♦  تاریخچه

قدیمی ترین پرونده های پزشکی نشان می دهد که ابتلا به صرع از ابتدای ثبت تاریخ وجود داشته است. درطول تاریخ باستان گمان می شد که این اختلال حالتی روحی است.کهن ترین توصیف یک حمله صرعی در دنیا در متنی به زبان اکدی موجود است (زبانی که در میان رودان باستان استفاده می شده است) و در حدود سال ۲۰۰۰ پیش از میلاد نوشته شده است .

شخصی که در این متن توصیف شده، تحت تأثیر الهه ماه تشخیص داده شده است و تحت جن گیری قرار گرفته است .(حمله های صرعی در قانون حمورابی حدود ۱۷۹۰ پیش از میلاد) به عنوان دلیلی برای برگرداندن برده خریداری  شده و پس گرفتن پول آن عنوان شده است، و در (پاپیروس ادوین اسمیت حدود ۱۷۰۰ پیش از میلاد) مواردی از افراد با تشنج صرعی توصیف شده است .

کهن ترین گزارش دقیق شناخته شده از خود بیماری در ساکیکو، یک متن پزشکی بابلی به خط میخی مربوط به ۱۰۶۷ – ۱۰۴۶ پیش از میلاد است در این متن نشانه ها و علائم، جزئیات درمان و نتایج احتمالی آمده است، و در آن بسیاری از ویژگی های انواح حمله ها توصیف شده است چون بابلیان درکی زیست پزشکی از ماهیت این بیماری نداشتند، حمله ها را به حضور ارواح خبیث نسبت می دادند و درمان وضعیت را از طریق روش های روحانی میسر می دانستند حدود سال ۹۰۰ پیش از میلاد، پونارواسو آتریا صرع را به عنوان زوال حواس توصیف می کند؛ این تعریف به متن آیورودای به نام (چاراکا سامهیتا حدود ۴۰۰ پیش از میلاد) راه یافته است.

در یونان باستان دیدگاه های مختلفی در مورد این بیماری داشتند. آن ها به صرع به عنوان تسخیر روح می نگریستند و آن را با جن و پدیده های الهی ربط می دادند. یکی از نام هایی که به این بیماری دادند «بیماری مقدس» بود. صرع در اسطوره شناسی یونان خود را نشان می دهد: این بیماری با الهه ماه سلنه و آرتمیس که آن هایی که او را ناراحت می کنند را به این حالت در می آورد ارتباط دارد. یونانی ها فکر می کردند افراد مهم مانند ژولیوس سزار و هرکول این بیماری را داشته اند مورد استثنا در این دیدگاه الهی و روحی مکتب بقراط بود.

در سال پنجم قبل از میلاد، بقراط این ایده که بیماری بر اثر ارواح به وجود می آید را رد کرد. در این کار تحولی درباره بیماری های مقدس، اوگفت که صرع منشاء الهی ندارد و در عوض یک مشکل قابل درمان با دارو است که منشاء آن مغز است .او افرادی که دلیل مقدس و روحانی را به این بیماری ربط داده بودند را به گسترش نا آگاهی از طریق باور به جادوی ساختگی متهم کرد.

بقراط گفت وراثت یکی از عوامل مهم این بیماری است و اگر بیماری در سنین کودکی باشد عوارض بدتری دارد، او ویژگی های فیزیکی و شرمساری اجتماعی مرتبط با این بیماری را بیان کرد او به جای استفاده از «بیماری مقدس» از واژه «بیماری بزرگ» استفاده کرد و باعث ساخت واژه امروزی «grand mal» شد که برای تشنج های عمومی استفاده می شود. علی رغم کارش در بیان کردن جزئیات منشاء های فیزیکی این بیماری، دیدگاه او در آن زمان پذیرفته نشد .

حداقل تا قرن ۱۷ ارواح خبیث عامل این بیماری شناخته می شد .در اکثر فرهنگ ها، افراد دارای بیماری صرع بدنام می شدند، از جامعه طرد می شدند یا حتی به زندان انداخته می شدند؛ در سالپتریر، مهد عصب شناسی مدرن، ژان-مارتن شارکو افراد دارای صرع، بیماران روانی، افراد دارای سیفلیس مزمن و افرادی که از لحاظ جنایی دیوانه بودند را شناسایی کرد .در روم باستان، (صرع با نام «Morbus Comitialis» بیماری تالار گردهمایی) شناخته می شد و به عنوان نفرینی از جانب خدا به آن می نگریستند.

در ایتالیای شمالی، صرع زمانی به عنوان بیماری ولنتاین مقدس شناخته می شد در اواسط قرن نوزدهم، برمید، اولین درمان دارویی موثر ضد صرع معرفی شد. فنوباربیتال، اولین روش درمانی مدرن در سال ۱۹۱۲ عرضه شد، فنیتیون در سال ۱۹۳۸ مورد استفاده قرار گرفت.

♦  اجتماع و فرهنگ

♦  بدنامی

در سرتاسر جهان افرادی که دچار صرع هستند بدنامی را تجربه می کنند این وضع از لحاظ اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی بر این افراد تاثیر می گذارد در هند و چین، صرع به عنوان توجیهی برای ازدواج نکردن استفاده می شد. مردم بعضی مناطق هنوز بر این باورند افرادی که دچار صرع هستند نفرین شده  اند. در تانزانیا، همانند نقاط دیگر آفریقا، صرع به تسخیر فرد توسط ارواح شیطانی، جادوگری یا مسمومیت ربط داده می شود و اکثر مردم فکر می کنند این بیماری واگیردار است، گرچه هیچ مدرکی برای اثبات این موضوع وجود ندارد قبل از سال ۱۹۷۰، در انگلیس قانونی وجود داشت که بر اساس آن افراد دارای صرع نمی توانند ازدواج کنند این بدنامی باعث می شد افرادی که دچار صرع هستند این موضوع که آن ها دچار تشنج می شوند را انکار کنند.

♦  اقتصاد

تشنج در آمریکا باعث به وجود آمدن تقریبا یک میلیارد دلار هزینه اقتصادی مستقیم می شود صرع در سال ۲۰۰۴ در اروپا باعث به وجود آمدن حدود ۱۵٫۵ میلیارد یورو هزینه اقتصادی شد .صرع در هند باعث به وجود آمدن ۱٫۷ میلیارد دلار هزینه اقتصادی یا ۰٫۵٪ تولید ناخالص داخلی می شود در آمریکا، این بیماری علت ۱٪ از مراجعات به اورژانس (۲٪ برای اورژانس کودکان) می باشد.

♦  وسایل نقلیه

احتمال تصادف رانندگی در افرادی که دچار صرع هستند دو برابر است و به همین دلیل در بیشتر نقاط جهان آن ها اجازه ندارند رانندگی کنند یا تنها در صورتی که شرایط خاصی داشته باشند مجاز به رانندگی هستند .در برخی نقاط پزشکان موظفند در صورت مشاهده فردی که تشنج دارد آن را به اداره مربوط به صدور گواهینامه گزارش دهند، این در حالی است که در برخی نقاط آن ها موظفند این افراد را ترغیب کنند تا خود این مورد را گزارش دهند.

کشورهایی که در آن پزشکان موظفند این موارد را گزارش دهند عبارتند از سوئد، اتریش، دانمارک و اسپانیا کشورهایی که در آن فرد ملزم به گزارش این وضعیت است عبارتند از انگلیس و نیوزلند و پزشکان باید در صورتی که فرد گزارش ندهد این وضعیت را گزارش دهند در کانادا، آمریکا و استرالیا قانون گزارش دادن در هر استان یا ایالت فرق دارد اگر تشنج تحت کنترل باشد اکثرا بر این باورند که فرد می تواند رانندگی کند زمان رهایی از تشنج قبل از اینکه افراد بتوانند رانندگی کنند در کشورهای مختلف با هم فرق دارد.

در بسیاری از کشورها فرد دچار صرع می بایست یک تا سه سال تشنج نداشته باشد در آمریکا زمان مورد نیاز بدون تشنج توسط هر ایالت تعیین می شود و بین سه ماه تا یک سال است به افراد دچار صرع یا تشنج به طور معمول گواهی خلبانی داده نمی شود در کانادا اگر فردی بیش از یک تشنج نداشته باشد و تمام آزمایشات معمولی بود، بعد از پنج سال گواهینامه محدود به او داده می شود افرادی که دارای تشنج همراه با تب و تشنج مرتبط با مصرف مواد هستند نیز ممکن است برای دریافت گواهینامه در نظر گرفته شوند.

در آمریکا، اداره هوانوردی فدرال برای افرادی که دچار صرع هستند گواهی خلبانی بازرگانی صادر نمی کند در موارد بسیار نادری، می توان برای افرادی که یک تشنج همراه با تب یا یک تشنج داشته اند و بدون درمان تا نوجوانی هیچ تشنجی نداشته باشند استثنا قائل شد در انگلیس، گواهینامه خلبانی شخصی ملی کامل نیازمند استانداردهای گواهینامه رانندگی حرفه ای است این امر نیازمند این است فرد در طول دوره ای ده ساله بدون مصرف دارو تشنج نداشته باشد افرادی که این شرایط را نداشته باشند و در طول پنج سال تشنج نداشته باشند می توانند گواهینامه محدود دریافت کنند.

♦  صرع در ایران

صرع در ایران از شایع ترین بیماری مغز و اعصاب محسوب می شود و شیوع آن ازاستاندارد جهانی بیشتراست بررسی های علمی نشان می دهد اکنون نزدیک به یک تا یک و نیم درصد مردم ایران صرع دارند که این آمارحاکی از حدود سه برابربودن بیماران صرعی درایران به نسبت اروپا است. دکتر کوروش قره گوزلی رییس انجمن صرع ایران در این زمینه گفت این آمار نسبت به آمار کشورهای منطقه قابل قبول اما از آمار مبتلایان به صرع در اروپا بیشتر است؛ چرا که به عنوان مثال در نروژ تعداد مبتلایان به صرع حدود نیم درصد و در انگلستان کمتر از نیم درصد کل جمعیت کشور است.

♦  سازمان های حمایتی

سازمان های غیرانتفاعی زیادی وجود دارد که افراد و خانواده هایی که با صرع دست و پنجه نرم می کنند را حمایت می کنند. در انگلیس، این سازمان ها شامل شورای مشترک صرع بریتانیا و ایرلند می شود. روز بنفش در سال ۲۰۰۸ به منظور افزایش آگاهی در مورد صرع بنا شد و در ۲۸ مارس برگزار می شود اقدامات دیگر برای افزایش آگاهی شامل کمپین «بیرون از سایه»، اقدام مشترک سازمان بهداشت جهانی، لیگ بین المللی در برابر صرع و کمیته بین المللی صرع می شود.

♦  تحقیقات

پیش بینی تشنج به اقدامات صورت گرفته برای پیش بینی تشنج های صرعی بر اساس(EEG)  و قبل از وقوع تشنج گفته می شود از سال ۲۰۱۱، مکانیزم موثری برای پیش بینی تشنج ها به وجود نیامد پدیده آتش زنه، که در آن در معرض قرارگیری مداوم با اتفاقاتی که می تواند باعث تشنج شود استفاده می شود تا مدل های حیوانی صرع را به وجود آورد ژن درمانی در برخی از انواع صرع مورد مطالعه قرار می گیرد براساس شواهد روش های درمانی نظیر ایمونو گلوبولین که عملکرد ایمنی را تغییر می دهند زیاد طرفدار ندارند. از سال ۲۰۱۲، جراحی پرتویی استریوتکتیک نادرون رو برای برخی از انواع صرع با جراحی استاندارد مقایسه می شود.

♦  حیوانات دیگر

صرع در بعضی از حیوانات دیگر مانند سگ و گربه نیز رخ می دهد و رایج ترین اختلال مغز در سگ هاست این موارد معمولا با ضد تشنج هایی نظیر فنوباریتال یا برمید در سگ و فنوباریتال در گربه ها درمان می شود اگرچه تشخیص تشنج های عمومی در اسب ها بسیار آسان است، اما تشنج های غیر عمومی بسیار دشوار است و ممکن است به (EEG) نیاز باشد.