بیماری منیر از افزایش مایعی به نام اندولنف در داخل لابیرنت غشایی ناشی می شود، قسمتی از گوش که در تعادل و شنوایی نقش دارد. مایع اضافه باعث می شود که قسمت های وستیبولار و حلزونی لابیرنت غشایی متورم شوند که روی تعادل و شنوایی تاثیر می گذارد. بیماری منیر معمولا یک گوش را درگیر می کند اما گاهی می تواند هر دو گوش را مبتلا کند.

♦  علائم

شایع ترین علائم بیماری منیر عبارتند از: شنیدن صدای زنگ یا صداهای دیگر در گوش (وزوز گوش) و غیرطبیعی یا کم شدن شنوایی به خصوص در تون های پایین. سایر علائم عبارتند از: احساس کاذب اینکه شما یا اشیا اطرافتان حرکت می کنید (سرگیجه) و تهوع استفراغ. علائم در فواصل هر چند روز، هر چند هفته و گاهی هر چند سال ایجاد می شوند و ممکن است از ۲۰ دقیقه تا چندین ساعت طول بکشند. فرد ممکن است پیش از هر حمله یا در طول آن احساس فشار در گوش درگیر کند.

معمولا شدت حملات بیماری منیر با گذر زمان کمتر می شود اما مقداری کاهش شنوایی و صداهای داخل گوش ممکن است بین حملات باقی بماند. در برخی افراد اختلال خفیف بوده و خود به خود از بین می رود. تهوع و استفراغ معمولا بعد از چند حمله اول قطع می شوند. بعد از چند سال، حملات سرگیجه قطع می شوند، در این زمان پزشکان معمولا دوره بیماری را تمام شده در نظر می گیرند. البته بیماری منیر معمولا منجر به کاهش شنوایی شدید در گوش درگیر می شود.

اگر شما علائم بیماری منیر را دارید، فورا به پزشک خود یا یک متخصص گوش و حلق و بینی مراجعه کنید.

♦  تشخیص

برای تشخیص بیماری منیر، پزشک یک شرح حال دقیق گرفته و گوش شما را معاینه خواهد کرد. پزشک معمولا می تواند از روی شرح حال بیماری را تشخیص دهد، اما احتمالا تست های شنوایی (ادیومتری) و تست های تعادلی نیز توصیه خواهد کرد. هم چنین ممکن است برای شما یک ام آر آی درخواست شود تا تومور مغزی به عنوان یک عامل محتمل ایجاد کننده علائم رد شود.

♦  درمان

برای درمان تهوع و استفراغ مرتبط با بیماری منیر، پزشک دارویی مثل مکلیزین تجویز خواهد کرد. وی هم چنین ممکن است برای کاهش تجمع مایع در لابیرنت غشایی یک داروی ادرار آور تجویز کند که ممکن است از حملات بعدی بیماری پیشگیری کند. پزشک شما ممکن است اقداماتی برای به حداقل رساندن علائم توصیه کند. برای مثال، وی ممکن است توصیه کند که در هنگام حملات بدون حرکت دراز بکشید. از آنجایی که افزایش در مایع گوش باعث بیماری منیر می شود و نمک زیاد می تواند منجر به تجمع مایع در بدن شود، پزشک ممکن است از شما بخواهد که میزان نمک دریافتی خود را محدود کنید.

اگر (حتی بعد از درمان) مایع در لابیرنت باقی بماند و به آن آسیب بزند، یا اگر علائم شما را مستاصل کرده باشد، پزشک دارویی به نام جنتامایسین به داخل گوش میانی تزریق خواهد کرد که باعث تخریب سلول های مویی می شود که در ایجاد سرگیجه نقش دارند. پزشکان گاهی توصیه به جراحی روی قسمتی از لابیرنت غشایی به نام ساک اندولنفاتیک می کنند. در این فرایند، جراح از مسیر استخوان ماستوئید (استخوان خلف گوش) حفره ای ایجاد می کند تا فشار ساک اندولنف را کم کند و یا با وارد کردن لوله ای به داخل آن به تخلیه ساک کمک کند.

این فرایند حملات سرگیجه وکاهش شنوایی پیشرونده را حداقل به صورت موقت قطع کرده و از بیشتر شدن کاهش شنوایی در گوش درگیر پیشگیری می کند. در برخی موارد، این فرایند جراحی شنوایی را بهتر می کند. با این وجود علائم معمولا بعد از یک سال یا بیشتر برمیگردند. اگر فرد سرگیجه ای داشته باشد که به شدت ناتوان کننده باشد، پزشک ممکن است توصیه به انجام فرایندی کند که در آن عصب وستیبولار (که برای تعادل ضروری است) قطع می شود.

برای موارد شدید کاهش شنوایی، پزشک ممکن است فرایندی به نام لابیرینکتومی توصیه کند که در آن لابیرنت وستیبولار (قسمتی از گوش داخلی که مسئول تعادل و شنوایی است) تخریب می شود.