بیماری پارکینسون عبارت است از: یک تخریب تدریجی و پیش رونده در مراکز عصبی مغز که کنترل کننده هماهنگی حرکات هستند. تغییر در این مراکز عصبی تعادل حساس بین دو ماده شیمیایی در مغز را مختل می کند. دوپامین و استیل کولین، که هر دو برای کنترل انتقال تکانه های عصبی از مغز به اعصاب حرکتی موجود در نخاع که حرکات عضلات را کنترل می کنند ضروری هستند. این عدم تعادل شیمیایی، تکانه های عصبی را به هم میریزد و منجر به مختل شدن کنترل عضلات و ناهماهنگی آن ها می شود. در اکثر موارد علت بیماری پارکینسون ناشناخته است.

تصور می شود که این بیماری نتیجه ترکیبی از عوامل مختلف است از جمله مواد سمی محیطی، استعداد ژنتیکی، پیری تسریع شده، آسیب ناشی از رادیکال های آزاد (مولکول هایی در بدن که می توانند به سلول ها آسیب برسانند).

در برخی موارد، بیماری پارکینسون می تواند از عفونت مغزی مثل انسفالیت، سکته مغزی، هیدروسفالی، یک عدم تعادل شیمیایی در بدن یا دوزهای بالایی از داروهای تجویز شده برای بیماری های روانی مثل اسکیزوفرنی ناشی شود. در موارد نادری بیماری پارکینسون می تواند ناشی از مسمومیت با مونواکسید کربن یا سطوح بالای فلزات خاصی در بافت های بدن باشد. بیماری پارکینسون معمولا در اواخر میان سالی ایجاد شده و مردان و زنان را به یک میزان درگیر می کند.

♦  علائم

علائم اولیه بیماری پارکینسون نا محسوس هستند و به تدریج ایجاد می شوند. اولین علامت ممکن است لرزش خفیف ریتمیک دست ها و پاها باشد که در حالت استراحت دیده می شوند. در نهایت، بازوها، ساق ها و سر نیز به لرزش در خواهند آمد. حرکات کند بوده و راه رفتن به طور پیشرونده ای دشوار خواهد شد. به خاطر ضعف تعادل و هماهنگی احتمال زمین خوردن بیشتر خواهد شد. لرزش در زمان استرس بدتر می شود. سایر علائم احتمالی عبارتند از: ریزش آب دهان، درد شکمی، کند شدن حالات چهره، و در مراحل پیشرفته تر بیماری، مشکلات حافظه و تفکر. فرد ممکن است در خوابیدن مشکل داشته باشد و دچار افسردگی شود.

♦  تشخیص

تشخیص بیماری پارکینسون معمولا بر اساس علائم بیماری و نتایج یک معاینه مغز و اعصاب کامل صورت می گیرد که شامل عملکرد سیستم عصبی نیز می شود مثل بینایی، رفلکس ها، شنوایی، لامسه، حرکات، تعادل و هماهنگی. پزشک ممکن است یک سی تی اسکن یا ام آر آی برای رد بیماری هایی که می توانند پارکینسون را تقلید کنند درخواست کند.

♦  درمان

هیچ درمان قطعی ای برای بیماری پارکینسون وجود ندارد، اما در اکثر موارد داروها می توانند علائم را بهبود بخشیده و پیشرفت بیماری را کند کنند. پزشکان اکثر اوقات ترکیبی از داروهای لوودوپا و کربی دوپا تجویز می کنند که مغز از آن ها برای ساختن دوپامین استفاده می کند. از آنجایی که تاثیر این درمان بعد از چندین سال کمتر می شود، پزشکان معمولا به منظور طولانی تر کردن دوره درمان داروهایی تجویز می کنند که آثار دوپامین را تقویت کند (آگونیست های دوپامین). گاهی این داروها پیش از لوودوپا و کربی دوپا شروع می شوند.

پزشک هم چنین ممکن است یک داروی آنتی کولینرژیک (دارویی که آثار استیل کولین را مسدود کند) مثل بنزوتروپین برای کم کردن لرزش تجویز کند. اگر علائم شدیدتر شده و به درمان پاسخ ندهند، پزشک ممکن است جراحی توصیه کند که در آن سیم هایی در داخل مغز کاشته می شوند که با جریان های الکتریکی خفیفی نواحی خاصی از مغز را تحریک می کنند تا لرزش را کمتر کنند. در موارد کمتری، یک فرایند جراحی به نام پالیدوتومی یا تالاموتومی انجام می شود که در آن قسمت کوچکی از بافت مغز که عامل ایجاد علائم است تخریب می شود.

پیوند سلول های بنیادی که می توانند بعد از بالغ شدن دوپامین بسازند در برخی افراد امتحان شده است. سلول های بنیادی از غدد فوق کلیوی فرد یا از جنین انسان گرفته می شوند.