طاسی در یک مرد مسن یک فرایند معمول است. طاسی ارثی در خانواده ها در سمت مادری یا پدری خانواده منتقل می شود. برای زنان نیز نرمال است که در زمانی طی عمرشان ریزش مو پیدا کنند. هم در مردان و هم زنان ریزش مو ممکن است به دنبال استرس های فیزیکی و روانی شدید مثل جراحی یا یک بیماری ناتوان کننده یا تصادف اتفاق بیفتد. اما نهایتا معمولا موها مجدد رشد می کنند. در برخی افراد ریزش مو می تواند از فعالیت بیشتر یا کمتر از نرمال غده تیروئید، مصرف مقادیر ناکافی پروتئین، فقر آهن یا مصرف دوزهای بالای ویتامین آ ناشی شود.

اشعه درمانی، یا شیمی درمانی یا مصرف برخی داروها (مثل داروهای آرتریت، افسردگی، بیماری قلبی یا فشار خون بالا می توانند منجر به ریزش مو در برخی افراد شوند. هر اختلالی که پوست را درگیر کند می تواند ریشه مو را تحت تاثیر قرار دهد مثل بیماری لوپوس سیستمیک، لیکن پلان یا عفونت قارچی. برخی افراد با کشیدن موها برای ایجاد یک مدل موی خاص باعث آسیب به ریشه های مو می شود. برخی افراد دائما موهایشان (از جمله ابروها و مژه ها) را به عنوان یک عادت عصبی میشکند که گاهی این نواحی را کاملا بدون مو می کند.

طاسی منطقه ای (Alopecia Areata) اختلالی است که معمولا منجر به ریزش موی لکه ای می شود (اگرچه می تواند منجر به طاسی کامل نیز بشود). در طاسی منطقه ای لکه های گرد طاسی به طور ناگهانی بروز می کنند. پوست جمجمه  ناحیه طاسی نرمال است و گاهی چندین موی سفید و نرم و نازک تر از حالت عادی در قاعده آن دیده می شود. علت طاسی منطقه ای ناشناخته است اما استرس احتمالا از عوامل محرک آن است.

فردی که طاسی منطقه ای دارد هم چنین ممکن است روی ناخن هایش چاله داشته باشد. در موارد نادری فرد ممکن است دچار ریزش موی دائمی در تمام بدن شود از جمله زیر بغل ها، نواحی شرمگاهی، ابروها و مژه ها.

♦  موی زائد

پر مویی بیش از حد (هیرسوتیسم) معمولا علامتی از مشکل سلامتی نیست. اما شما باید در صورت ابتلا به موی اضافه به پزشک مراجعه کنید چون هیرسوتیسم و هایپرتریکوز (رشد مو در خال ها یا نواحی ای که بطور معمول با مو پوشیده نیستند) می توانند ناشی از یک اختلال زمینه ای یا از آثار جانبی مصرف یک دارو باشند. در این شرایط گاهی درمان بیماری زمینه ای می تواند مشکل را برطرف کند.

ریزش موی موقت- روش های رفع موهای زائد شامل اصلاح کردن با تیغ، کندن موها، اصلاح با موم و کرم ها، لوسیون ها . اسپری های موبر میباشند. همچنین می توان مو را بی رنگ کرد تا کمتر قابل تشخیص باشد. افلورینیتین یک داروی موضعی مهار کننده آنزیم است که با نسخه قابل دسترسی می باشد، این دارو موها را رفع نمیکند بلکه رشد موهای ناخواسته صورت را کند می کند. تنها روش های دائمی رفع موهای زائد عبارتند از الکترولیز و استفاده از لیزر.

طاسی ناشی از طاسی منطقه ای معمولا طی چند ماه به خودی خود برطرف می شود و موها معمولا نهایتا مجدد رشد می کنند. پزشک ممکن است برای تحریک رویش موی مجدد توصیه به استفاده از ماینوکسیدیل یا یک کرم کورتیکواستروئیدی کند یا او ممکن است کوتیکواستروئید ها را مستقیما به پوست سر تزریق کند یا دارویی تجویز کند که به تعدیل کردن یک پاسخ ایمنی غیرطبیعی کمک کند. با این وجود درمان های طاسی منطقه ای همیشه موثر نیستند.

♦  درمان

درمان طاسی بستگی به علت، محل ریزش مو و میزان وسعت آن دارد. بسیاری از افراد از کلاه گیس برای پوشاندن ناحیه طاس سر استفاده می کنند. جراحی جایگزینی مو یکی از رایج ترین فرایند های جراحی در مردان است. درمان با داروی موضعی بدون نسخه ماینوکسیدیل (موجود در محلول های ۲ درصدی برای زنان و ۵ درصدی برای مردام) می تواند طی ۴ تا ۶ ماه باعث رشد مقداری موی کرکی در برخی از زنان و مردان می شود.

طی ۶ تا ۱۲ ماه موی جدید ممکن است نهایتا به ضخامت مشابه با با سایر موها برگردد. اما رشد مو با قطع دارو قطع خواهد شد. یک داروی خوراکی به نام فیناستراید می تواند در نیمی از موارد طاسی مردانه موثر باشد. ممکن است ۶ ماه طول بکشد تا دارو نتایج قابل تشخیصی نشان بدهد. برای درمان طاسی در زنان داروی فشار خون اسپیرونولاکتون تجویز می شود تا سطح هورمون های مردان، که معمولا با ریزش مو در زنان مرتبط است، پایین بیاورد.