عفونت های مزمن گوش میانی اغلب نتیجه عفونت گوشی هستند که برطرف شده ولی با به جا گذاشتن یک سوراخ یا کیسه باکتری ها را گیر انداخته و در نتیجه مستعد عفونت می باشند. یک پرده گوش سوراخ یا پاره شده که التیام نیافته یا رشد بافت غیر طبیعی در گوش میانی (کلستئاتوم) نیز می توانند از علل عفونت مزمن گوش میانی باشند. در موارد نادر استخوان های گوش ممکن است آسیب ببینند یا بافت باقیمانده از زخم ممکن است باعث چسبندگی استخوان ها شده و جلوی انتقال پیام های صوتی را به مغز بگیرد و از این طریق باعث کاهش شنوایی دائمی شود.

  علائم و تشخیص

عفونت مزمن گوش میانی می تواند چرکی مایل به خاکستری تا زرد ایجاد کند که به صورت دوره ای از گوش بیرون می زند. عفونت ممکن است بسته به مدت زمان وجود آن درجاتی از کاهش شنوایی ایجاد کند. اگر شما علائم عفونت مزمن گوش میانی داشته باشید،

پزشک شما را به یک متخصص گوش و حلق و بینی ارجاع خواهد داد. وی گوش شما را با ابزاری چراغ دار به نام اتوسکوپ معاینه کرده و ممکن است تست های شنوایی درخواست کند. وی هم چنین ممکن است گوش شما را با میکروسکوپ بررسی کرده و برای تعیین اینکه آیا عفونت گسترش یافته است، سی تی اسکن سر درخواست دهد.

  درمان

برای درمان عفونت مزمن گوش میانی، پزشک معمولا گوش را تمیز کرده و قطره های گوشی ای نسخه می کند که حاوی آنتی بیوتیک (برای کشتن باکتری ها) و کورتیکواستروئید (برای کاهش التهاب) باشند یا دوره ای از درمان آنتی بیوتیکی خوراکی توصیه می کند.

اگر درمان دارویی موثر نباشد، پزشک ممکن است یک فرایند جراحی به نام تمپانوپلاستی را توصیه کند که در آن بافت های عفونی باقی مانده خارج شده استخوان های کوچک داخل گوش میانی مرمت شده یا با استخوان های پلاستیکی جایگزین می شوند. وی سپس پرده گوش پاره شده را با یک پیوند بافتی ترمیم خواهد کرد.

در بسیاری موارد می توان گوش میانی را برای برگرداندن نسبی شنوایی ترمیم کرد.

اگر کودکی عفونت های مکرر گوش میانی داشته باشد، آدنوئیدهای او (بافت لنفاوی که در دو طرف جداره بینی و قسمت فوقانی حلق قرار دارد) ممکن است به عنوان مخزنی برای باکتری های ایجاد کننده عفونت عمل کنند. در این موارد پزشک گاهی توصیه به خارج کردن آدنوئیدها یا وارد کردن لوله هایی در گوش کودک (میرینگوتومی) می کند.