التهاب کبد یا هپاتیت به معنی التهاب و تورم کبد است که می‌تواند به دلایل مختلفی از جمله ویروس‌ها، مصرف الکل، داروها یا بیماری‌های خودایمنی ایجاد شود. هپاتیت بسته به علت، می‌تواند به صورت حاد (کوتاه‌مدت) یا مزمن (طولانی‌مدت) بروز کند.

انواع هپاتیت

1. هپاتیت ویروسی:
   • هپاتیت A: از طریق آب و غذای آلوده منتقل می‌شود و معمولاً در چند هفته بدون ایجاد آسیب دائمی بهبود می‌یابد.
   • هپاتیت B: از طریق خون، مایعات بدن یا از مادر به نوزاد منتقل می‌شود و ممکن است به صورت مزمن در بیاید.
   • هپاتیت C: معمولاً از طریق خون آلوده منتقل می‌شود و می‌تواند باعث هپاتیت مزمن و مشکلات جدی کبدی شود.
   • هپاتیت D: تنها در صورت وجود هپاتیت B فعال می‌شود و وضعیت بیمار را شدیدتر می‌کند.
   • هپاتیت E: معمولاً از طریق آب آلوده منتقل می‌شود و اغلب در مناطق با شرایط بهداشتی نامناسب شیوع دارد.
2. هپاتیت الکلی: ناشی از مصرف طولانی‌مدت و زیاد الکل است و می‌تواند منجر به سیروز و نارسایی کبدی شود.
3. هپاتیت دارویی یا سمی: برخی داروها و مواد شیمیایی ممکن است باعث آسیب به کبد شوند.
4. هپاتیت خودایمنی: این نوع هپاتیت زمانی رخ می‌دهد که سیستم ایمنی بدن به اشتباه به سلول‌های کبد حمله کند و باعث التهاب شود.

علائم هپاتیت

• زردی (زرد شدن پوست و چشم‌ها)
• خستگی مفرط
• تب و درد شکمی (خصوصاً در سمت راست بالا)
• تهوع و استفراغ
• تیره شدن ادرار و روشن شدن مدفوع

درمان

• هپاتیت A و E معمولاً خود به خود بهبود می‌یابند و نیاز به درمان خاصی ندارند.
• هپاتیت B و C با داروهای ضدویروسی قابل درمان هستند. داروهایی مانند اینترفرون و داروهای خوراکی دیگر برای کاهش ویروس در بدن استفاده می‌شوند.
• هپاتیت خودایمنی با کورتیکواستروئیدها و داروهای سرکوب‌کننده سیستم ایمنی درمان می‌شود.

پیشگیری

• واکسیناسیون برای هپاتیت A و B در دسترس است.
• رعایت بهداشت فردی، جلوگیری از مصرف الکل، و پرهیز از داروهای غیرضروری نیز می‌تواند به پیشگیری کمک کند.